(υπαλλήλου σκέψεις)

 

«Διορισθείς, υπάλληλος

δημόσιος, έχω γίνει,

χάρη στα σμήνη των γλειφτών,

που μ’ έχουνε προτείνει.

 

Με θεωρούνε σάλιαγκα

–αυτό που λεν “σκουλήκι”–

γιατί μέσα κι αν μ’ έμπασαν,

θέλω και… δεκανίκι.

 

Αυτή είναι η δόξα μου

κι η μέγιστη χαρά μου:

πληρώνομαι να μην τηρώ

τα όποια καθήκοντά μου!

 

Κλητήρα κι αν με έκαναν,

χαρτιά δεν κουβαλάω.

Δεν με τιμά, βρε αδερφέ,

σαν βλάκας να γυρνάω.

 

Από ορόφου σ’ όροφο

μηνύματα να δίνω.

Την καρεκλίτσα τη ζεστή

δεν θέλω να αφήνω.

 

Ολημερίς στο κάθισμα

που μου ’χουνε προσφέρει,

δεν βρίσκω από το σχόλασμα

άλλο να μ’ ενδιαφέρει.

 

Κι αν μπήκα, ως λένε μερικοί,

γιατί είχα λέει “δόντι”,

ίδιοι είναι όλοι μέσα εκεί

μ’ εμέ, τον μπαγαμπόντη».

 

(Ο ποιητής)

 

Σαφώς κι η εξυπηρέτηση

θ’ αργεί πάρα πολύ,

από υπαλλήλους άσχετους

κι υπό… αναστολή.

 

Να κράτος λιγοστό στη γη,

μα στο Δημόσιο πρώτο!

Απ’ το πολύ το καθισιό

βγάζει η απραξία… κρότο.

 

Πατάει στα ποδάρια του,

το κράτος μας, το φίνο.

Κι αλίμονο σε όλους μας,

με κάθε του κρετίνο…

 

Διοίκηση θα πει αυτό,

ή μήπως αδικία;

Να ’ναι στα πόστα άσχετοι

κι εμείς σ’ επιδικία;

 

Άντε να βρεις το δίκιο σου,

μ’ έναν νωθρό κλητήρα,

που λέει: «Τα εισερχόμενα

θα βγάλω εγώ στη… γύρα;

 

»Κάλλιο να μείνουν στο κουτί,

να σβήσει το μελάνι,

μαζί τους μην ασχοληθεί

ποτέ κάποιο χαϊβάνι».

 

Ελλάς, του Δημοσίου σου

την απραξία τήρα

και διάλεξε άνθρωπο απλό

να πάρεις για κλητήρα.

 

Έτσι μονάχα, Ελλάδα μου,

μια μέρα θα προκόψεις:

αν από γλείφτες και λοιπούς

φροντίσεις να ξεκόψεις.